Yonas in het FD: ‘Nu ik een netwerk heb opgebouwd, kan ik daar met collega’s over praten en mijzelf verbeteren.’ 

Het gesprek met Yonas Teklay vindt plaats bij Talent voor Transitie, de club die hem heeft geholpen bij het zoeken naar een baan op zijn niveau en die hem begeleidt in zijn werk. Teklay kon financieel niet rondkomen in het straatarme Eritrea. ‘Ik heb mijn studie afgerond in Eritrea, ik ben bachelor in de landbouweconomie. In deze sector heb ik verschillende banen gehad, maar het salaris was slecht. Je hebt in Eritrea een nationaal salaris, iedereen krijgt hetzelfde, ongeacht je opleiding of functie.’

Door alle problemen in het land rees bij hem het plan huis, haard en vrouw te verlaten. ‘Gelukkig kreeg ik in Eritrea een studiebeurs en kon ik als student naar Nederland gaan, in het kader van een uitwisselingsproject. Na mijn studie aan de Universiteit Twente wilde ik in Nederland blijven. Ik ben naar het asielzoekerscentrum in Ter Apel gegaan en heb asiel aangevraagd. Ik vind het moeilijk op die tijd terug te kijken. Heb je net je studie afgerond, mag je zes maanden nietsdoen in een kamp. En intussen mis je je familie, je omgeving, je stabiliteit. Nu gaat het beter, mijn familie heeft me hier al een paar keer opgezocht. Dat is zo belangrijk.’ 

Teklay is een daadkrachtige man. Hij maakte zich de Nederlandse taal eigen en bouwde intussen aan zijn netwerk. Zo kwam hij in contact met recruitorganisaties als Refugee Talent Hub en Talent voor Transitie en kreeg hij ten slotte een baan bij Tennet. ‘Zonder hen had ik die baan nooit gekregen. Daarvoor had ik honderd sollicitatiegesprekken gehad, zonder resultaat.’ Intussen liet hij zijn vrouw overkomen. In Nederland kregen ze drie kinderen.

En nu ziet hij op het journaal de vluchtelingenstroom uit Oekraïne. ‘Ik herken zoveel. Het is ongelooflijk moeilijk je land te verlaten. In één ogenblik raken deze mensen alles kwijt. Bij mij duurde de vlucht jaren, ik had nog de tijd om na te denken over wanneer ik zou gaan. Oekraïners zijn in een paar weken alles kwijtgeraakt.’

Is hij ook met open armen ontvangen, zoals ‘we’ nu met Oekraïense vluchtelingen doen? ‘Ja, gelukkig wel. Als je alles verliest en niets meer hebt, verwacht je ook dat iemand de deur voor je opendoet. Waarom? Omdat ik ook een mens ben. Ik kom uit een derdewereldland, alles hier was een cultuurshock. De taal is anders, de architectuur, de complexiteit van de steden, alles.’

Hij woont in Wageningen en is in Nederland gelukkig. ‘Dit land heeft veel voordelen. Maar ook nadelen. Er worden je hier veel kansen geboden en ik voel ook veel vrijheid. Het weer is een nadeel. En de cultuur is wennen voor mij. Nederlanders­ lijken direct en open, maar dat is niet zo. Veel mensen draaien om de dingen heen, ik begrijp soms niet waar ik aan toe ben. In Eritrea heb je vaak één baas, die alles bepaalt. Je wacht tot hij zegt wat je vandaag moet doen. Aan het gebrek aan hiërarchie hier moet ik nog steeds wennen. Nu ik een netwerk heb opgebouwd, kan ik daar met collega’s over praten en mijzelf verbeteren.’ 

Lees het volledige artikel: https://fd.nl/samenleving/1435962/statushouders-kijken-terug-op-hun-vlucht-hwd2aay6pPqB